มื้อเจ้าพาเขามาหย่าง
เหยียบหัวใจอ้าย
สิหอบหัวใจคนพ่าย
ไปกองไว้ไส
อ้ายกะส่ำคนตาย
แต่ว่ายังมีลมหายใจ
เจ้าส่างฮักง่ายลืมไว
แท้น้อใจคน
บ่สนว่าคนจั่งอ้าย
สิอยู่จั่งได๋
ความฮักปานไม้อ่อยไฟ
คือจั่งเขาว่า อ้ายบ่พร้อม
สิซ่อมหัวใจ
เจ้าก็ยัดเยียดคำบอกลา
สุดท้ายบ่ต่าง
จากหมาบ่มีเจ้าของ
น้องคือจั่งใจง่าย
อ้ายหายใจ จนบ่ฮอดท้อง
อ้ายย่านประครอง
ชีวิตเจ้าของสู้ต่อบ่ไหว
อ้ายเกือบสิเอาหัวใจบ่รอด
ยามเห็นเจ้ากอดสวีทกันกับเขา
ปานว่าอ้ายถืกไฟแผดเผา
หัวใจฮ้อนฮนหา
แขนขามันล่าหล่อย
ส่อยอ้ายแหน่
อย่าแคร์เขาหลาย
ช่วยฮักอ้าย พอต่อลมหายใจ
คำสาบานเคยบอกฮักอ้ายหลาย
กลายเป็นคำบอกลา
กลั้นใจยอมรับความจริง
แต่เฮ็ดบ่ได้
ลบเจ้าออกจาก
หัวใจบ่ได้อิหลี
อ้ายแค่ฝืน รับคำตัดสิน
เกือบสิ้นลมหายใจฟรีๆ
ขออวยพรให้น้องโชคดี
อ้ายสิพาหัวใจอ้ายหนี
ไปตายดาบหน้า
อ้ายหายใจ จนบ่ฮอดท้อง
อ้ายย่านประครอง
ชีวิตเจ้าของสู้ต่อบ่ไหว
อ้ายเกือบสิเอาหัวใจบ่รอด
ยามเห็นเจ้ากอดสวีทกันกับเขา
ปานว่าอ้ายถืกไฟแผดเผา
หัวใจฮ้อนฮนหา
แขนขามันล่าหล่อย
ส่อยอ้ายแหน่
อย่าแคร์เขาหลาย
ช่วยฮักอ้าย พอต่อลมหายใจ
คำสาบานเคยบอกฮักอ้ายหลาย
กลายเป็นคำบอกลา
อ้ายเกือบสิเอาหัวใจบ่รอด
ยามเห็นเจ้ากอดสวีทกันกับเขา
ปานว่าอ้ายถืกไฟแผดเผา
หัวใจฮ้อนฮนหา
แขนขามันล่าหล่อย
ส่อยอ้ายแหน่
อย่าแคร์เขาหลาย
ช่วยฮักอ้าย พอต่อลมหายใจ
คำสาบานเคยบอกฮักอ้ายหลาย
กลายเป็นคำบอกลา
คำว่าเรา ที่อ้ายเคยรักษา
ฉีกสัญญาบ่อายฟ้าดิน